9. De stress rond pijn

In veel gevallen kan de ervaring van chronische pijn ZELF (je raadt het al) de intensiteit van pijn verhogen.

Het gebeurt na verloop van tijd, voornamelijk vanwege alle stress- en levensstijlveranderingen die samenvallen met een chronische aandoening.

Maar geen paniek ... er zijn manieren om dit effect om te keren.

De emotionele tol die chronische pijn op je leven eist, kan net zo ernstig zijn als die het van je lichaam vraagt. En omdat de geest en het lichaam onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, is dat niet zo'n goed nieuws. Het betekent dat chronische pijn iets is dat zichzelf kan voeden en in wezen zichzelf in stand kan houden, zelfs nadat de fysieke schade is genezen.

Als je aan chronische pijn lijdt, heb je waarschijnlijk al uren en uren besteed aan het mentaal draaien van de enorme tol die het in je leven heeft geëist. Die lijst kan gaan van fysieke activiteiten, sociale activiteiten, veranderingen in relaties, slaappatronen, dagelijkse routine tot hoe je over jezelf denkt.

Met al die veranderingen is het heel gemakkelijk en volledig begrijpelijk om je pijnconditie te gaan zien als een onderdeel van je nieuwe identiteit.

En hoewel het natuurlijk voelt om dat te doen, en het is helemaal niet jouw schuld dat je jezelf in deze pijn bevindt, stilstaan bij wat je bent kwijtgeraakt, maakt de pijn zelfs erger.

Dr. Beth Darnall, een pijnonderzoeker aan de Stanford University (zie video onderaan), zegt het graag: "je hebt niet om deze pijn gevraagd, en je wilde het niet. Maar nu het hier is, ben je een actieve deelnemer eraan, of je wilt of niet. '

Wanneer we ons het slachtoffer van pijn beginnen te voelen, hulpeloos en volledig overgeleverd aan de aandoening, verschuift onze 'Iocus of control' naar buiten. Iemand met een 'externe locus of control' gelooft dat gebeurtenissen in hun leven, of ze nu goed of slecht zijn, worden veroorzaakt door factoren zoals het milieu, andere mensen of een hogere macht. Daar tegenover is er de 'interne locus of control': het geloof dat gebeurtenissen, goed of slecht, worden veroorzaakt door beheersbare factoren zoals iemands houding, voorbereiding en inspanning.

Als je vaak aan deze gedachten over je pijn denkt, heb je misschien een externe locus van controle als het gaat om pijn:

- Ik voel me hulpeloos over deze pijn, ik kan er niets aan doen

- Deze pijn heeft mijn leven verpest

- Zonder deze pijn, zou alles goed zijn

- Het heeft geen zin meer behandelingen uit te proberen

Op het eerste gezicht lijkt dit subtiele verschil tussen interne en externe locus of control er niet toe te doen. Als twee mensen dezelfde aandoening hebben, controlerend voor alle andere factoren, moeten ze op behandelingen op dezelfde manier reageren, ongeacht of hun locus of control intern of extern is. Niet?

Fout.

Patiënten met een externe 'locus of control' zijn meer vatbaar voor het gebruik van onaangepaste copingstrategieën en rapporteren meer psychische stress en een grotere disfunctie... die allemaal op hun beurt de vicieuze cirkel van angst en pijn levend kunnen houden, en kan jouw kansen verminderen om goed te reageren op elk type behandeling, zelfs medicijnen en een chirurgische ingreep.

Gelukkig is onze 'locus of control' niet iets dat rots vastzit. Het is iets waarbij cognitieve strategieën kunnen helpen om te veranderen. En dat wil niet zeggen dat een bepaalde mate van externe locus van controle slecht is. Maar als het gaat om je gevoelens over pijn, is het wel heel duidelijk. Het is gewoon beter om te geloven dat je een bepaald niveau van controle hebt dan te geloven dat je hulpeloos bent, ongeacht de aandoening.