Er is altijd discussie over de rol van aanleg versus opvoeding als het gaat om chronische pijn.
Wordt je lot bepaald door je genen, of speelt de context van je leven een leidende rol?
( Dr. Bruce Lipton heeft er een interessante theorie over: the Biology of Belief)
Vooral zijn de meeste mensen het erover eens dat beide factoren een rol spelen … maar de rol van gebeurtenissen in het leven wordt veel minder besproken.
Kunnen belangrijke gebeurtenissen in het leven leiden tot de ontwikkeling van chronische pijn?
Dat is de vraag die een groep onderzoekers in Nederland in 2015 wilde beantwoorden. Hun studie, gepubliceerd in het Journal of Rheumatic Diseases, geeft iets meer dan 2.000 patiënten gedurende een periode van 6 jaar om te bepalen van het optreden van ongunstige levensgebeurtenissen effectieve correleerde met de ontwikkeling van chronische pijn.
De studie keek naar verschillende soorten levensgebeurtenissen:
– ziekte ernstige of letsel aan het onderwerp van een naast familielid
– dood van een geliefde
– echtscheiding
– het beëindigen van een vaste relatie
– ernstig probleem met een goede vriend, buur van familielid
– je baan verliezen
– langer dan een maand werkloos blijven
– grote financiële crisis
– probleem met de politie of een rechtszaak
– iets dat je waardeerde was het laatst van van je gestolen
In een parallelle hypothese werd in het onderzoek ook onderzocht van de biologische stresssystemen van de patiënten, zoals de toestand van hun immuunsysteem, een rol speelden. Dus met andere woorden … ze vroegen zich af: dragen levensgebeurtenissen bij aan de ontwikkeling van chronische pijn? Of zijn mensen vatbaar voor pijn door hun biologische stresssystemen? Of is het een combinatie van beide?
Verrassend genoeg toonden de gegevens aan dat er geen verband was tussen de biologische stresssystemen en het ontstaan van chronische spierpijn op meerdere plaatsen. Het bleek echter ook aan dat ongunstige levensgebeurtenissen het begin van chronische multisite musculoskeletale pijn voorspelden.
Dat wil niet zeggen dat iedereen die een gebeurtenis ervaart pijn ontwikkelt, of dat de gebeurtenis alleen verantwoordelijk is. Maar het suggereert dat psychosociale factoren een rol spelen bij de ontwikkeling van deze aandoening.
Net zoals stressvolle gebeurtenissen in de kindertijd het vermogen hebben om het fysiek fysiek te veranderen, doen stressvolle gebeurtenissen dat ook op volwassen leeftijd. En het is heel dat het begin van onverklaarbare chronische pijn samenvalt met een belangrijke gebeurtenis in het leven.
Als je geïnteresseerd bent in het verbinden van de stippen in je eigen leven, probeer dan een tijdlijn te maken van grote gebeurtenissen in het leven. Probeer vervolgens, naast elk, je te herinneren wat er aan de hand was met je lichaam. Gebeurde dit rond dezelfde tijd dat de symptomen begonnen? Is de pijn in deze periode erger geworden? Ging het een tijdje weg? Het in kaart brengen van de twee naast elkaar kan verhelderend zijn.
Als je merkt dat een belangrijke gebeurtenis in het leven nauw verband houdt met je pijn, zou het een goed idee zijn om die gebeurtenis op te nemen in je volgende expressieve schrijfoefening. Gewoon om het te verkennen en te kijken of er onopgeloste gevoelens van stress uit die tijd in je leven zijn. Sommige mensen rusten door simpelweg de connectie te maken dat een levensgebeurtenis, geen lichamelijk letsel of disfunctie, mogelijk was voor het ontstaan van hun pijn.
Ieders situatie is uniek … niet iedereen die levensveranderingen ervaart, ontwikkelt pijn.
En niet alle pijn hangt samen met grote levensveranderingen.
Dat gezegd hebbende, is het heel normaal dat de twee met elkaar verbonden zijn.
Heb je het gevoel dat je pijn kan worden beïnvloed door belangrijke gebeurtenissen in het leven en heb je het gevoel dat je iets aan zou kunnen veranderen?
Brianna Wiest schreef hier het volgende over in haar blog over verantwoordelijkheid nemen over je genezingproces.
Trauma is niet jouw fout, maar genezing is jouw verantwoordelijkheid
Wat er met je is gebeurd, was niet jouw schuld.
Het was niet iets waar je om vroeg, het was niet iets dat je verdiende.
Wat er met je is gebeurd, was niet eerlijk.
Je was niet meer dan bijkomende schade op het oorlogspad van iemand anders, een onschuldige omstander die uit de nabijheid werd vernield.
We zijn allemaal getraumatiseerd door het leven, sommigen van ons door grove misdaden, anderen door onverwerkte pijn en buitenspel staande emoties. Ongeacht de bron, we krijgen allemaal een kaartspel, en soms zijn ze geen winnende hand.
Maar wat we niet kunnen vergeten, is dat zelfs als we geen fout hebben, genezing in de nasleep altijd op ons zal vallen – en in plaats van hierdoor te worden belast, kunnen we het eigenlijk leren zien als een zeldzame gave.
Genezing is onze verantwoordelijkheid, want als dat niet het geval is, wordt een oneerlijke omstandigheid een leven zonder leven.
Genezing is onze verantwoordelijkheid, omdat onverwerkte pijn wordt overgedragen op iedereen om ons heen, en we zullen niet toestaan dat wat iemand anders ons heeft aangedaan, wordt wat we doen met degenen van wie we houden.
Genezing is onze verantwoordelijkheid omdat we dit ene leven hebben, dit ene schot om iets belangrijks te doen.
Genezing is onze verantwoordelijkheid, want als we willen dat ons leven anders is, zal het zitten en wachten tot iemand anders ze maakt, ze niet echt veranderen. Het zal ons alleen maar afhankelijk en bitter maken.
Genezing is onze verantwoordelijkheid omdat we de kracht hebben om onszelf te genezen, zelfs als we eerder zijn geleid om te geloven dat we dat niet doen.
Genezing is onze verantwoordelijkheid omdat we ons ongemakkelijk voelen, en ongemak duidt bijna altijd op een plek in het leven waarin we op de agenda staan om op te staan en te transformeren.
Genezing is onze verantwoordelijkheid, omdat elke grote persoon die je diep bewondert, met elke vreemde tegen hen begon en leerde dat hun innerlijke kracht niet opgewassen was tegen het ergste van wat het leven te bieden had.
Genezing is onze verantwoordelijkheid omdat “genezing” eigenlijk niet terugkeert naar hoe en wie we eerder waren, het wordt iemand die we nooit zijn geweest – iemand sterker, iemand wijzer, iemand vriendelijker.
Als we genezen, stappen we in de mensen die we altijd al wilden zijn. We zijn niet alleen in staat om de pijn te metaboliseren, we zijn ook in staat om echte verandering in ons leven, in onze gezinnen en in onze gemeenschappen teweeg te brengen. We zijn in staat onze dromen vrijer na te jagen. We zijn in staat om te gaan met alles wat het leven ons te bieden heeft, omdat we zelfredzaam en zelfverzekerd zijn. We zijn meer bereid om te durven, te riskeren en te dromen van bredere horizonten, die we nooit dachten te bereiken.
Het punt is dat wanneer iemand anders iets verkeerd doet en het beïnvloedt ons, we vaak zitten te wachten tot ze de pijn wegnemen, alsof ze langs kunnen komen en ongedaan kunnen maken wat er is gedaan.
We realiseren ons niet dat in die pijn de belangrijkste lessen van ons leven zijn, de vruchtbare voedingsbodem waarop we kunnen beginnen met bouwen aan alles wat we echt willen.
Het is niet de bedoeling dat we ongedeerd door het leven komen.
Het is niet de bedoeling dat we ongeschonden, schoon en verveeld bij de finish komen.
Het leven doet ons allemaal op verschillende manieren pijn, maar het is hoe we reageren – en wie we worden – dat bepaalt of een trauma een tragedie wordt, of het begin van het verhaal over hoe het slachtoffer de held werd.