Maak je je ooit zorgen of je mensen teleurstelt?
Zeg je dikwijls “ja” terwijl je liever “nee” zegt?
Als het interfereert met je eigen vermogen om voor je eigen mentale, emotionele en fysieke behoeften te zorgen, kan het meer kwaad dan goed doen én, zoals je waarschijnlijk al geraden hebt, kan dat kwaad zich voordoen in de vorm van verhoogde fysieke symptomen.
Als je een people pleaser bent, ben je je er waarschijnlijk al duidelijk van bewust. Maar voor het geval je enkele voorbeelden nodig hebt van hoe een people-pleaser eruit ziet, zijn hier een paar veel voorkomende scenario’s:
- Je vermijdt conflicten kost wat kost en doet liever alsof je het met iemand eens bent dan een discussie te beginnen
- Je voelt je erg ongemakkelijk als iemand je niet mag … zelfs als je die persoon zelf ook niet mag! Je hebt een verlammende angst om andere mensen teleur te stellen.
- Je hebt veel moeite om ‘nee’ te zeggen en merkt dat je jezelf vaak overbelast hebt met het plezieren van anderen en het bijwonen van sociale activiteiten waar je niet echt geïnteresseerd in bent.
- Je vestigt geen aandacht op je eigen gevoelens en emoties, hoewel je misschien heel aandachtig bent voor anderen om je heen.
People-pleasers, komen veel voor en worden zelfs in veel opzichten als positief beschouwd. Maar mensen die pleasers zijn, lopen ook een hoger risico op het ontwikkelen van mysterieuze fysieke symptomen, vooral het soort dat geen bewijs heeft van structurele weefselschade. De theorie is dat wanneer je een people-pleaser bent, je vaak je eigen emoties wegduwt uit angst een last voor iemand anders te zijn. Dat betekent niet dat de emoties verdwijnen, het betekent alleen dat ze op een andere manier tot uitdrukking komen. Emotionele en fysieke pijn delen dezelfde hersenruimte, dus het is heel goed mogelijk dat jaren van terughouden en het opkroppen zich in je lichaam kan manifesteren in de vorm van fysieke symptomen.
Mensen die tijdens hun jeugd veel stress hebben meegemaakt, hebben dikwijls de neiging om anderen te plezieren. Net als perfectionisme, kunnen mensen die behagen een nuttige overlevingstactiek zijn voor kinderen die veel meemaken. Ze willen niets toevoegen aan het conflict dat om hen heen gebeurt, dus doen ze gewoon wat gevraagd wordt. Dit is misschien een tactiek die je als kind veel moeilijke tijden heeft doen doorstaan, maar als volwassene is het iets dat het opnieuw onderzoeken waard is.
People-pleasers, zijn in verband gebracht met uitputting, burn-out, moeite met ontspannen en een laag zelfbeeld – dit alles kan je gevoeliger maken voor negatieve automatische gedachtenpatronen, je amygdala alert houden en elke vorm van pijn die op je pad komt verergeren.
Dit alles gezegd hebbende, je hoeft niet te veranderen wie je bent om fysieke pijnklachten kwijt te raken die kunnen worden geassocieerd met people-pleasing. Er zijn eenvoudige gewoonten en technieken die je kunnen helpen als je eenmaal beseft dat het tijd is om iets te veranderen. Het is onrealistisch om te verwachten dat ze van de ene op de andere dag verdwijnen, maar als je eraan werkt, worden ze na verloop van tijd beter.
Zoals altijd is de eerste stap het opbouwen van bewustzijn. Begin de people-please momenten op te merken die je dagelijks leven binnensluipen. Hoe vaak zeg je ja als je buikgevoel nee wilt zeggen? Hoe vaak ga je akkoord met iets waardoor je niet aan je eigen basisbehoeften kunt voldoen?
Begin vervolgens kleine overwinningen te boeken. Vind kleine manieren om grenzen in je dag op te stellen en die grenzen te beschermen. Vind bv. 15 minuten om je dagelijkse ‘me-time’ te plannen. En als er iets opduikt dat zich daar mee bemoeit, weiger dan beleefd.
People-pleasing is een moeilijke gewoonte om aan te werken maar het betekent niet dat je egoïstisch of onaardig wordt. Het is gewoon de praktijk van het erkennen en voldoen aan je eigen behoeften. En zodra je dat doet, kan je anderen beter helpen. Zorg eerst voor jezelf, zodat je daarna met volle energie voor anderen kan zorgen en niet andersom.
Vertaling (door Google)
Iemand zijn die mensen behaagt, lijkt op het eerste gezicht een heel goed idee. Maar het is een gedragspatroon vol problemen, zowel voor de dader als voor hun publiek; de people-pleaser is iemand (die soms zichzelf kan zijn) die voelt dat hij geen andere keuze heeft dan zich te vormen naar de verwachtingen van anderen, en toch allerlei geheimen en op sommige punten gevaarlijke voorbehouden en wrok koestert. Ze gedragen zich als de perfecte minnaar wanneer hun echte gevoelens veel donkerder zijn; ze geven hun instemming met plannen die ze haten; en ze verwarren iedereen om hen heen door niet tijdig de vereiste moed, hun authentieke behoeften en ambities te uiten. Kort gezegd zouden we kunnen zeggen dat de mensenliefhebber een leugenaar is. Het klinkt brutaal, maar de mensenliefhebber liegt om aangrijpende redenen: niet om voordeel te behalen, maar omdat ze doodsbang zijn voor het ongenoegen van anderen. Om de mensen-pleaser te begrijpen – en mogelijk mee te voelen – moeten we naar hun verleden kijken, wat bijna altijd een vroege ervaring inhoudt van mensen zijn – meestal een moeder of een vader – die radicaal en angstaanjagend niet in staat waren te accepteren en te vergeven bepaalde noodzakelijke maar misschien lastige feiten over hun kind. Misschien vloog onze vader in vulkanische woede bij elk teken van onenigheid. Als we een tegengesteld politiek idee presenteren, suggereren dat we iets anders wilden eten, eerlijk zouden zijn over onze vermoeidheid of angst, zouden we ons met vernietiging kunnen bedreigen. Om de mensen-pleaser te begrijpen – en mogelijk mee te voelen – moeten we naar hun verleden kijken, wat bijna altijd een vroege ervaring inhoudt van mensen zijn – meestal een moeder of een vader – die radicaal en angstaanjagend niet in staat waren te accepteren en te vergeven bepaalde noodzakelijke maar misschien lastige feiten over hun kind. Misschien vloog onze vader in vulkanische woede bij elk teken van onenigheid. Als we een tegengesteld politiek idee presenteren, suggereren dat we iets anders wilden eten, eerlijk zouden zijn over onze vermoeidheid of angst, zouden we ons met vernietiging kunnen bedreigen. Om de mensen-pleaser te begrijpen – en mogelijk mee te voelen – moeten we naar hun verleden kijken, wat bijna altijd een vroege ervaring inhoudt van mensen zijn – meestal een moeder of een vader – die radicaal en angstaanjagend niet in staat waren te accepteren en te vergeven bepaalde noodzakelijke maar misschien lastige feiten over hun kind. Misschien vloog onze vader in vulkanische woede bij elk teken van onenigheid. Als we een tegengesteld politiek idee presenteren, suggereren dat we iets anders wilden eten, eerlijk zouden zijn over onze vermoeidheid of angst, zouden we ons met vernietiging kunnen bedreigen. Misschien vloog onze vader in vulkanische woede bij elk teken van onenigheid. Als we een tegengesteld politiek idee presenteren, suggereren dat we iets anders wilden eten, eerlijk zouden zijn over onze vermoeidheid of angst, zouden we ons met vernietiging kunnen bedreigen. Misschien vloog onze vader in vulkanische woede bij elk teken van onenigheid. Als we een tegengesteld politiek idee presenteren, suggereren dat we iets anders wilden eten, eerlijk zouden zijn over onze vermoeidheid of angst, zouden we ons met vernietiging kunnen bedreigen.
Om te overleven moesten we acuut reageren op wat anderen van ons verwachtten. Alleen al de vraag wat we echt zouden willen, werd van ondergeschikt belang voor een oneindig veel belangrijkere prioriteit: manisch achteraf twijfelen aan de verlangens van degenen van wie ons leven toen afhankelijk was. We hebben niet altijd uit angst gelogen; het was ook vaak uit liefde voor iemand waar we diep aan gehecht waren maar die op de een of andere manier kwetsbaar was. We logen uit een verlangen om niet nog een echtelijke ruzie op gang te brengen, een verlangen om een depressieve ouder in een goed humeur te houden en te voorkomen dat we een extra last zouden toevoegen aan wat een al heel moeilijk of verdrietig leven leek. Wie waren we om dingen nog gecompliceerder te maken voor een kwetsbare persoon waar we voor zorgden? Hoe begrijpelijk ook de oorsprong van ons gedrag, op de meer wederkerende momenten van volwassenheid, misschien vinden we drie paden uit deze moeilijke patronen van mensen behagen. De eerste is erop gericht onszelf eraan te herinneren dat onze collega’s, partners en vrienden vrijwel zeker heel anders zijn dan de mensen om wie onze angsten zich in de kindertijd hebben ontwikkeld. De meeste mensen kunnen heel goed omgaan met een beetje tegenstrijdigheid, een dosis ongewenste informatie of een incidentele afwijzing, afgeleverd met de nodige beleefdheid. De andere gaat niet exploderen of oplossen. We leerden een heel bijzondere gewoonte om met de wereld om te gaan rond een groep mensen die niet representatief waren voor de mensheid als geheel. De meeste mensen kunnen heel goed omgaan met een beetje tegenstrijdigheid, een dosis ongewenste informatie of een incidentele afwijzing, afgeleverd met de nodige beleefdheid. De andere gaat niet exploderen of oplossen. We leerden een heel bijzondere gewoonte om met de wereld om te gaan rond een groep mensen die niet representatief waren voor de mensheid als geheel. De meeste mensen kunnen heel goed omgaan met een beetje tegenstrijdigheid, een dosis ongewenste informatie of een incidentele afwijzing, afgeleverd met de nodige beleefdheid. De andere gaat niet exploderen of oplossen. We leerden een heel bijzondere gewoonte om met de wereld om te gaan rond een groep mensen die niet representatief waren voor de mensheid als geheel.
Ten tweede moeten we de onbedoeld schadelijke bijwerkingen van ons gedrag erkennen. We hebben misschien echt goede bedoelingen, maar we brengen iedereen in gevaar door niet eerlijker te spreken. Op het werk doen we niemand een dienst door onze twijfels en reserveringen achter te houden.
En in liefde is het niet goed om in een relatie te blijven, simpelweg omdat het lijkt alsof het ander zonder ons niet zou overleven. Dat zullen ze doen, maar we zullen veel van hun tijd hebben verspild door onze sentimentaliteit. Ten slotte kunnen we het vertrouwen veroorzaakt om listig te zijn over de moeilijke boodschappen die we moeten overbrengen. Als kind konden we de berichten die we wilden verzenden niet nuanceren. We wisten niet hoe we onze rauwe pijn en behoeften konden verwerken in overtuigende verklaringen. Nu staat het ons open om enorm te houden in onze eigen opvattingen – maar ook uiterst geniaal. We kunnen ‘nee’ zeggen terwijl we aangeven dat we veel goede wil voelen; we kunnen zeggen dat iemand ongelijk heeft zonder te impliceren dat hij een idioot is. We kunnen iemand verlaten en er zouden zorgen voor zorgen dat ze beseffen hoeveel een relatie voor ons betekende. We kunnen – met andere woorden – aangenaam zijn zonder mensen te behagen.