18. Belangrijke levensgebeurtenissen
Er is altijd discussie geweest over de rol van aanleg versus opvoeding (nature vs. nurture) als het gaat om chronische pijn.
Wordt je lot bepaald door je genen, of speelt de context van je leven een leidende rol?
(Dr. Bruce Lipton heeft er een interessante theorie over: the Biology of Belief)
Uiteindelijk zijn de meeste wetenschappers het erover eens dat beide factoren een rol spelen ... maar de rol van gebeurtenissen in het leven wordt veel minder besproken.
Kunnen belangrijke gebeurtenissen in het leven leiden tot de ontwikkeling van chronische pijn?
Dat is de vraag die een groep onderzoekers in Nederland in 2015 wilde beantwoorden. Hun studie, gepubliceerd in het Journal of Rheumatic Diseases, volgde iets meer dan 2.000 patiënten gedurende een periode van 6 jaar om te bepalen of het optreden van ongunstige levensgebeurtenissen daadwerkelijk correleerde met de ontwikkeling van chronische pijn.
De studie keek naar verschillende soorten levensgebeurtenissen:
- ernstige ziekte of letsel aan het onderwerp of een naast familielid
- dood van een geliefde
- echtscheiding
- het beëindigen van een vaste relatie
- ernstig probleem met een goede vriend, buur of familielid
- je baan verliezen
- langer dan een maand werkloos blijven
- grote financiële crisis
- probleem met de politie of een rechtszaak
- iets dat je waardeerde was het laatst of van je gestolen
In een parallelle hypothese werd in het onderzoek ook onderzocht of de biologische stresssystemen van de patiënten, zoals de toestand van hun immuunsysteem, een rol speelden. Dus met andere woorden ... ze vroegen zich af: dragen levensgebeurtenissen bij aan de ontwikkeling van chronische pijn? Of zijn mensen vatbaar voor pijn door hun biologische stresssystemen? Of is het een combinatie van beide?
Verrassend genoeg toonden de gegevens aan dat er geen verband was tussen de biologische stresssystemen en het ontstaan van chronische spierpijn op meerdere plaatsen. Het toonde echter ook aan dat ongunstige levensgebeurtenissen het begin van chronische multisite musculoskeletale pijn voorspelden.
Dat wil niet zeggen dat iedereen die een moeilijke gebeurtenis ervaart pijn ontwikkelt, of dat de gebeurtenis alleen verantwoordelijk is. Maar het suggereert wel dat psychosociale factoren een rol spelen bij de ontwikkeling van deze aandoening.
Net zoals stressvolle gebeurtenissen in de kindertijd het vermogen hebben om het zenuwstelsel fysiek te veranderen, doen stressvolle gebeurtenissen dat ook op volwassen leeftijd. En het is heel gebruikelijk dat het begin van onverklaarbare chronische pijn samenvalt met een belangrijke gebeurtenis in het leven.
Als je geïnteresseerd bent in het verbinden van de stippen in je eigen leven, probeer dan een tijdlijn te maken van grote gebeurtenissen in het leven. Probeer vervolgens, naast elk, je te herinneren wat er aan de hand was met je lichaam. Gebeurde dit rond dezelfde tijd dat de symptomen begonnen? Is de pijn in deze periode erger geworden? Ging het een tijdje weg? Het in kaart brengen van de twee naast elkaar kan verhelderend zijn.
Als je merkt dat een belangrijke gebeurtenis in het leven nauw verband houdt met je pijn, zou het een goed idee zijn om die gebeurtenis op te nemen in je volgende expressieve schrijfoefening. Gewoon om het te verkennen en te kijken of er onopgeloste gevoelens of stress uit die tijd in je leven zijn. Sommige mensen rusten gemakkelijker door simpelweg de connectie te maken dat een levensgebeurtenis, geen lichamelijk letsel of disfunctie, mogelijk verantwoordelijk was voor het ontstaan van hun pijn.
Ieders situatie is uniek ... niet iedereen die levensveranderingen ervaart, ontwikkelt pijn.
En niet alle pijn hangt samen met grote levensveranderingen.
Dat gezegd hebbende, is het heel normaal dat de twee met elkaar verbonden zijn.
Heb je het gevoel dat je pijn kan worden beïnvloed door belangrijke gebeurtenissen in het leven en heb je het gevoel dat je daar iets aan zou kunnen veranderen?
Brianna Wiest schreef hier het volgende over in haar blog over verantwoordelijkheid nemen over je genezingproces.
Trauma Is Not Your Fault, But Healing Is Your Responsibility
What happened to you was not your fault.
It was not something you asked for, it was not something you deserved.
What happened to you was not fair.
You were merely collateral damage on someone else’s warpath, an innocent bystander who got wrecked out of proximity.
We are all traumatized by life, some of us from egregious wrongdoings, others by unprocessed pain and sidelined emotions. No matter the source, we are all handed a play of cards, and sometimes, they are not a winning hand.
Yet what we cannot forget is that even when we are not at fault, healing in the aftermath will always fall on us — and instead of being burdened by this, we can actually learn to see it as a rare gift.
Healing is our responsibility because if it isn’t, an unfair circumstance becomes an unlived life.
Healing is our responsibility because unprocessed pain gets transferred to everyone around us, and we are not going to allow what someone else did to us to become what we do to those we love.
Healing is our responsibility because we have this one life, this single shot to do something important.
Healing is our responsibility because if we want our lives to be different, sitting and waiting for someone else to make them so will not actually change them. It will only make us dependent and bitter.
Healing is our responsibility because we have the power to heal ourselves, even if we have previously been led to believe we don’t.
Healing is our responsibility because we are uncomfortable, and discomfort almost always signals a place in life in which we are slated to rise up and transform.
Healing is our responsibility because every great person you deeply admire began with every odd against them, and learned their inner power was no match for the worst of what life could offer.
Healing is our responsibility because “healing” is actually not returning to how and who we were before, it is becoming someone we have never been — someone stronger, someone wiser, someone kinder.
When we heal, we step into the people we have always wanted to be. We are not only able to metabolize the pain, we are able to affect real change in our lives, in our families, and in our communities. We are able to pursue our dreams more freely. We are able to handle whatever life throws at us, because we are self-efficient and assured. We are more willing to dare, risk, and dream of broader horizons, ones we never thought we’d reach.
The thing is that when someone else does something wrong and it affects us, we often sit around waiting for them to take the pain away, as though they could come along and undo what has been done.
We fail to realize that in that hurt are the most important lessons of our lives, the fertile breeding ground upon which we can start to build everything we really want.
We are not meant to get through life unscathed.
We are not meant to get to the finish line unscarred, clean and bored.
Life hurts us all in different ways, but it is how we respond — and who we become — that determines whether a trauma becomes a tragedy, or the beginning of the story of how the victim became the hero.